Nessun dorma! nessun dorma!
tu pure, o principessa,
nella tua fredda stanza
guardi le stelle
che tremano d'amore
e di speranza.
Ma il mio mistero é chiuso in me,
il nome mio nessun saprà!
no, no, sulla tua bocca lo dirò
quando la luce splenderà!
Ed il mio bacio scioglierà il silenzio
che ti fa mia!
Dilegua, o notte!
tramontate, stelle!
tramontate, stelle!
all'alba vincerò!
vincerò, vincerò!
vincerò!
Permíteme el añadido, en este video estaba más joven y por tanto.....
jueves, 2 de octubre de 2008
Pavarotti, il grande: Nessun Dorma
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
7 comentarios:
Vai por vós, e por todos aqueles que sexan capaces de emocionarse coa música, e botar unha lagrimiña
Sin menospreciar, en ningún momento, todos los articulos y comentarios que has hecho en este blog o en otros, tengo que decirte que para mí, este ha sido el mejor de ellos, MUCHISIMAS GRACIAS, Merlín.
Pois foches ti quen me deu a idea ao lembrar a Pavarotti, xa que cada vez que escoito o seu nome acórdome de esta canción.
O difícil é escoller a versión para publicar. Se esperades ao final do video veredes nos que se relacionan, un no que actuan Carreras, Plácido Domingo e Pavarotti. Para min o mellor, pero quizáis o de maior calidade sonorovocal sexa o da actuación en Nova Iorque de 1980, onde a voz de Lucciano desprende todos os seus matices.
Esta canción na voz do gran Pavarotti é capaz de poñerme a galiña en pel, ainda que a escoite unha vez tras doutra. Unha obra maestra musical, que desprende unha enerxía brutal en cada nota.
Estiven traducindo a canción e é preciosa:
Ninguén durme, ninguén durme.
Ti pasa, oh princesa,
no teu cuarto frio
gardas a estrela
que treme de amor
e de esperanza.
Máis o meu misterio esta gardado en min,
e o meu nome ninguén saberá!
non, non, a súa boca o dirá
cando a luz resplandeza!
E o meu bico escollerá o silenzo
que te fai miña!
Desaparece, o noite!
Treme, estrela!
Treme estrela!
Na ialba vencerei!
vencerei, vencerei!
vencereeeei!
Prometoche que o día que o escoitei en Santiago de Compostela, xunto ca miña nai e a miña muller, foi un deses momentos no que pensas que fermoso e vivir, e sentín que todolos que ali estaban pensaban o mesmo.
Pavarotti con 73 anos, casi imposibilitado polo seu enorme peso, pra manterse de pé, aínda foi capaz de darnos a oportunidade de escoitar unha voz irrepetible. O que fixo pola música e máis concretamenete por acercar a ópera o máis común dos mortais con seus "Pavarotti and friends", ou coc concertos dos 3 tenores, non ten precio.
Vai non moito en youtube, encontrei un programa da televisión italiana, estilo dos que hai en Telecinco ou Catro, pro no que o mestre corrector era D. Luciano Pavarotti.
A diferencia foi obvia, e escoitar ós alumnos antes da corrección de este home sin par, e despóis das pertinentes correcions, ía un mundo de diferencia.
¡unha vez máis, GRACIAS LUCIANO POR
DEIXARME ESCOITAR A TÚA VOZ EN DIRECTO¡
Non sigo escribindo, porque me tembran as máns e non quero poñerme triste. E venres, o depor pasou a eliminatoria, xa vai chegando ca ledicia que esto me fai sentir...;)
Que sensiblón me eres, amiguiño.
Alégrome que este pequeno video recordárate aqueles momentos, por desgraza, xa irrepetibles.
Pois o segundo video tamén é unha pasada, bueno, eu coido que todos. Podes escoitar a canción trinta veces que as trinta te fará estremecer como as estrelas da letra.
Por certo, despois de ver os sutítulos en castelán, teño que recoñecer que a versión galega que fixen non está nada mal para non ter nin papa de italiano.
Publicar un comentario