jueves, 27 de noviembre de 2008

Arrinca a precampaña electoral : Rajoy ataca de novo

Os populares xa estan en campaña para as autonomicas, aqui tedes o video de Rajoy para convencer aos votantes mais noviños, acompañado polos famosos Pitufos.

miércoles, 26 de noviembre de 2008

A INFAMIA DE FRANCO E OS FALANXISTAS

INFAMIA
VERGOÑA
MENTALIDADE APODRECIDA
RABIA
ESTUPOR
PENA
IRA


Hai xa varios días que ando a voltas con este artigo que lin na Voz:

"O pasado martes, Baltasar Garzón inhibíase da causa ao franquismo. Pero o seu auto contiña o estremecedor relato dos nenos roubados aos vermellos polo franquismo. En España houbo un plan sistemático de subtracción de nenos, fillos de nais republicanas (mortas, presas, executadas, exiliadas ou simplemente desaparecidas) entre 1937 e 1950, desenvolvido baixo cobertura legal, ao contrario do que sucedeu en Arxentina entre 1976 e 1983.

O xuíz pide que se investiguen eses delitos, que non estarían prescritos nin amnistiados por ser crimes contra a humanidade de carácter permanente.
Era un os últimos enigmas da ditadura, descoñecido aínda por moitos españois, a pesar de que dous libros o contaron minuciosamente no 2002, Os nenos perdidos do franquismo, de Ricard Vinyes, Montse Armengou e Ricard Belis -xurdido dun documental emitido pola televisión catalá- e Irredentas. As presas políticas e os seus fillos nos cárceres franquistas, escrito por Vinyes. Garzón inclúe no seu auto varios testemuños achegados nestas dúas obras.

«Houbo 30.000 nenos que foron tutelados nun momento ou outro polo Estado, que montou un aparataje legal que lle permitía quedar coa tutela arrebatándolla as familias, cambiarlles os apelidos mediante a lei de 1941 para que os adoptasen adictos ao réxime ou secuestralos no estranxeiro para repatrialos», asegura Armengou.



Cando os fillos das presas cumprían tres anos debían abandonar o cárcere e adoitaban ingresar no Auxilio Social e en centros benéficos do Estado e da Igrexa católica. «Algúns terminaban nunha familia que non era a súa, non sabemos cantos», relata Armengou. «Hai casos de todo tipo, desde mulleres ás que lles quitaban aos seus fillos recentemente paridas e outros en que están de acordo con que vaian ao internado e cando salguen do cárcere xa non poden recuperalos», engade.



«Esperábase a que as mulleres embarazadas condenadas á morte tivesen o fillo, levábanllo e días despois fusilábana», explica Vinyes.
«Actualmente hai homes e mulleres que aínda viven e non coñecen a súa verdadeira identidade, quen foron os seus pais; algúns lograron recuperar o nome que lles puxeron os seus proxenitores, outros preferiron seguir levando o dos seus pais adoptivos», asegura o historiador Ricard Vinyes.

viernes, 21 de noviembre de 2008

Xabier Diaz. Xota de Bazal

Para os que non poidechedes ir o mércores, aqui tedes unha mostra do arte de Xabier Díaz e os seus compañeiros

Tal día como hoy....



François Marie Arouet, más conocido como Voltaire (París, 21 de noviembre de 1694 – ibídem, 30 de mayo de 1778) fue un escritor y filósofo francés que figura como uno de los principales representantes de la Ilustración, un período que enfatizó el poder de la razón humana, de la ciencia y el respeto hacia la humanidad.

Voltaire alcanzó la celebridad gracias a sus escritos literarios y sobre todo filosóficos. Voltaire no ve oposición entre una sociedad alienante y un individuo oprimido, idea defendida por Jean-Jacques Rousseau, sino que cree en un sentimiento universal e innato de la justicia, que tiene que reflejarse en las leyes de todas las sociedades. La vida en común exige una convención, un «pacto social» para preservar el interés de cada uno. El instinto y la razón del individuo le lleva a respetar y promover tal pacto. El propósito de la moral es enseñarnos los principios de esta convivencia fructífera. La labor del hombre es tomar su destino en sus manos y mejorar su condición mediante la ciencia y la técnica, y embellecer su vida gracias a las artes. Como se ve, su filosofía práctica prescinde de Dios, aunque Voltaire no es ateo: como el reloj supone el relojero, el universo implica la existencia de un «eterno geómetra» (Voltaire es deísta).

Sin embargo, no cree en la intervención divina en los asuntos humanos y denuncia el providencialismo en su cuento filosófico Cándido o el optimismo (1759). Fue un ferviente opositor de la Iglesia católica, símbolo según él de la intolerancia y de la injusticia. Se empeña en luchar contra los errores judiciales y en ayudar a sus víctimas. Voltaire se convierte en el modelo para la burguesía liberal y anticlerical y en la pesadilla de los religiosos.

Voltaire ha pasado a la Historia por proporcionar el concepto de tolerancia religiosa. Fue un incansable luchador contra la intolerancia y la superstición y siempre defendió la convivencia pacífica entre personas de distintas creencias y religiones.

Sus escritos siempre se caracterizaron por la llaneza del lenguaje huyendo de cualquier tipo de grandilocuencia. Maestro de la ironía, la utilizó siempre para defenderse de sus enemigos, de los que en ocasiones hacía burla demostrando en todo momento un finísimo sentido del humor. Conocidas son sus discrepancias con Montesquieu acerca del derecho de los pueblos a la guerra, y el despiadado modo que tenía de referirse a Rousseau, achacándole sensiblería e hipocresía.


"Me hubiese gustado mucho tomar un vino con este ilustre personaje que ya por entonces, luchaba contra la intolerancia y a favor de la convivencia pacífica, aspecto, que dado como estan las cosas, es de agradecer..."

martes, 18 de noviembre de 2008

Sairemos vivos de esta situación, seguro. Outros, non.

Non quero asustarvos, ninguén vai morrer, ou eso espero, pero despois desta profunda "crise" de tempo para escribir no noso blogue, eu albisco a lus a final do tóner.

Eu o teño agora mais claro. Podemos vivir sen internet, de feito non me quedou máis remedio todos estes días, pero non así moitas persoas que teñen unha verdadeira adición a este vicio, e só son capaces de expresarse a traveso das tecras e dunha pantalla de ordenador.

O problema empeza cando comezan a confundir a realidade coa ficción, crean os seus propios personaxes e pensan que estes opinarían unha cousa ou outra, e, en vez de expresar os seus sentimentos, dicen o que lle convén para manter o seu actor virtual viviño e fresco todos os días.

O malo é cando convírtense co tempo nun títere deles, dos seus varios nicks, das suas neuronas desconectadas, que non pensan a un tempo, e estas avócanse a unha frenopatía multifactorial e funxiforme, quedalles a cachola coma un cogumelo velenoso, alucinóxeno, que traducese nunha falla de acertado criterio a hora de afrontar a súa vida, convirtindo ésta nun circo, no que a súa pista central é un pequeno rectángulo cheo de tecras que disparan palabras nunha pantalla atacando a distro e sinistro, e no que o seu sentido desaparece totalmente xa ao atacar aos demáis que descobren o seu "PROBLEMA", traducíndose este en que se acobarden e teñan que baixar a cabeza cando se atopan coa xente de verdade pola rúa, a misma que non poden ver ou imaxinar no sua pantalla do ordenador.

Neste mundo hai xente que vai para adiante, coa frente limpa, érguense todos os días co obxectivo de facer a vida mellor para os demáis, de traballar e sacrificar o seu tempo e a súa vida, para sentirse útiles dentro dunha sociedade, respetando as regras da mesma. Outros creen que insultando e machacando aos débiles e aos desatendidos, aos que teñen menos recursos, aos extranxeiros, aos negros como Obama, aos xitanos que malviven en chabolas e quizáis algun día sexan capaces de gobernar este país, ou aos "mouros", e a todos aqueles que opinan diferente e son capaces de brilar con luz propia. Só son capaces de insultar e vilipendiar, de botar merda por riba das persoas que detestan, co único obxectivo de calmar a súa enfermidade, a súa adicción e seres o máis macho e o máis rápido tecreador vomitivo da rede.

Vaia merda de xente que temos que aturar. Menos mal que temos pouco tempo para entrar na internet e atopalos, o contrario que eles, que malghastan o seu escaso tempo vital para afundirse na auga onde intentan navegar. Pobres, teñen medo, medo dos demáis, do que dirán, do que farán, do que son capaces de acadar os demáis sen telos en conta, sen depender deles, porque non contan para nada na vida real, só se defenden, mentras poidan, enredándose nas súas malas artes.

Así que neniños, seguide traballando no voso, que aqui tedes un anaquiño de espazo libre de cargas para expresar as vosas ideas, dexesos ou descargar o estres aporreando o tecrado.

Un saudo agarimoso.



Amaral, en Radio 3 ano 2000.

Sólo he visto una pequeña parte del mundo,
rumbo donde nadie sabe.
Dame el corazón mas puro, como hacias antes,
como antes de marcharme.
Si me pides un deseo, detener el tiempo,
para aclarar mi pensamiento,
para renacer de nuevo, una flor en el invierno,
si pides un deseo.
Estoy aquí, cruzando este mar.
Buscándote en esta eternidad,
estoy aquí, mi estrella fugaz. ¿Donde andarás?
¿Por donde andarás?
¿Por donde andarás?
Si me pides un deseo
dame por patria el mundo entero,
si pides un deseo.
Estoy aquí cruzando este mar,
buscándote en esta eternidad,
estoy aquí mi estrella fugaz. ¿Donde andarás?
Para renacer de nuevo, para detener el tiempo
tengo que encontrarte por el cielo.
Si me pides un deseo,
dame por patria el mundo entero,
si pides un deseo.
Estoy aquí cruzando este mar,
buscándote en esta eternidad.
Estoy aquí mi estrella fugaz.
Estoy aquí cruzando este mar,
buscando te en esta eternidad.
Estoy aquí mi estrella fugaz.
¿Donde andarás?

miércoles, 5 de noviembre de 2008