Sairemos vivos de esta situación, seguro. Outros, non.

Non quero asustarvos, ninguén vai morrer, ou eso espero, pero despois desta profunda "crise" de tempo para escribir no noso blogue, eu albisco a lus a final do tóner.

Eu o teño agora mais claro. Podemos vivir sen internet, de feito non me quedou máis remedio todos estes días, pero non así moitas persoas que teñen unha verdadeira adición a este vicio, e só son capaces de expresarse a traveso das tecras e dunha pantalla de ordenador.

O problema empeza cando comezan a confundir a realidade coa ficción, crean os seus propios personaxes e pensan que estes opinarían unha cousa ou outra, e, en vez de expresar os seus sentimentos, dicen o que lle convén para manter o seu actor virtual viviño e fresco todos os días.

O malo é cando convírtense co tempo nun títere deles, dos seus varios nicks, das suas neuronas desconectadas, que non pensan a un tempo, e estas avócanse a unha frenopatía multifactorial e funxiforme, quedalles a cachola coma un cogumelo velenoso, alucinóxeno, que traducese nunha falla de acertado criterio a hora de afrontar a súa vida, convirtindo ésta nun circo, no que a súa pista central é un pequeno rectángulo cheo de tecras que disparan palabras nunha pantalla atacando a distro e sinistro, e no que o seu sentido desaparece totalmente xa ao atacar aos demáis que descobren o seu "PROBLEMA", traducíndose este en que se acobarden e teñan que baixar a cabeza cando se atopan coa xente de verdade pola rúa, a misma que non poden ver ou imaxinar no sua pantalla do ordenador.

Neste mundo hai xente que vai para adiante, coa frente limpa, érguense todos os días co obxectivo de facer a vida mellor para os demáis, de traballar e sacrificar o seu tempo e a súa vida, para sentirse útiles dentro dunha sociedade, respetando as regras da mesma. Outros creen que insultando e machacando aos débiles e aos desatendidos, aos que teñen menos recursos, aos extranxeiros, aos negros como Obama, aos xitanos que malviven en chabolas e quizáis algun día sexan capaces de gobernar este país, ou aos "mouros", e a todos aqueles que opinan diferente e son capaces de brilar con luz propia. Só son capaces de insultar e vilipendiar, de botar merda por riba das persoas que detestan, co único obxectivo de calmar a súa enfermidade, a súa adicción e seres o máis macho e o máis rápido tecreador vomitivo da rede.

Vaia merda de xente que temos que aturar. Menos mal que temos pouco tempo para entrar na internet e atopalos, o contrario que eles, que malghastan o seu escaso tempo vital para afundirse na auga onde intentan navegar. Pobres, teñen medo, medo dos demáis, do que dirán, do que farán, do que son capaces de acadar os demáis sen telos en conta, sen depender deles, porque non contan para nada na vida real, só se defenden, mentras poidan, enredándose nas súas malas artes.

Así que neniños, seguide traballando no voso, que aqui tedes un anaquiño de espazo libre de cargas para expresar as vosas ideas, dexesos ou descargar o estres aporreando o tecrado.

Un saudo agarimoso.



Amaral, en Radio 3 ano 2000.

Sólo he visto una pequeña parte del mundo,
rumbo donde nadie sabe.
Dame el corazón mas puro, como hacias antes,
como antes de marcharme.
Si me pides un deseo, detener el tiempo,
para aclarar mi pensamiento,
para renacer de nuevo, una flor en el invierno,
si pides un deseo.
Estoy aquí, cruzando este mar.
Buscándote en esta eternidad,
estoy aquí, mi estrella fugaz. ¿Donde andarás?
¿Por donde andarás?
¿Por donde andarás?
Si me pides un deseo
dame por patria el mundo entero,
si pides un deseo.
Estoy aquí cruzando este mar,
buscándote en esta eternidad,
estoy aquí mi estrella fugaz. ¿Donde andarás?
Para renacer de nuevo, para detener el tiempo
tengo que encontrarte por el cielo.
Si me pides un deseo,
dame por patria el mundo entero,
si pides un deseo.
Estoy aquí cruzando este mar,
buscándote en esta eternidad.
Estoy aquí mi estrella fugaz.
Estoy aquí cruzando este mar,
buscando te en esta eternidad.
Estoy aquí mi estrella fugaz.
¿Donde andarás?