INFAMIA
VERGOÑA
MENTALIDADE APODRECIDA
RABIA
ESTUPOR
PENA
IRA
Hai xa varios días que ando a voltas con este artigo que lin na Voz:
"O pasado martes, Baltasar Garzón inhibíase da causa ao franquismo. Pero o seu auto contiña o estremecedor relato dos nenos roubados aos vermellos polo franquismo. En España houbo un plan sistemático de subtracción de nenos, fillos de nais republicanas (mortas, presas, executadas, exiliadas ou simplemente desaparecidas) entre 1937 e 1950, desenvolvido baixo cobertura legal, ao contrario do que sucedeu en Arxentina entre 1976 e 1983.
O xuíz pide que se investiguen eses delitos, que non estarían prescritos nin amnistiados por ser crimes contra a humanidade de carácter permanente.
Era un os últimos enigmas da ditadura, descoñecido aínda por moitos españois, a pesar de que dous libros o contaron minuciosamente no 2002, Os nenos perdidos do franquismo, de Ricard Vinyes, Montse Armengou e Ricard Belis -xurdido dun documental emitido pola televisión catalá- e Irredentas. As presas políticas e os seus fillos nos cárceres franquistas, escrito por Vinyes. Garzón inclúe no seu auto varios testemuños achegados nestas dúas obras.
«Houbo 30.000 nenos que foron tutelados nun momento ou outro polo Estado, que montou un aparataje legal que lle permitía quedar coa tutela arrebatándolla as familias, cambiarlles os apelidos mediante a lei de 1941 para que os adoptasen adictos ao réxime ou secuestralos no estranxeiro para repatrialos», asegura Armengou.
Cando os fillos das presas cumprían tres anos debían abandonar o cárcere e adoitaban ingresar no Auxilio Social e en centros benéficos do Estado e da Igrexa católica. «Algúns terminaban nunha familia que non era a súa, non sabemos cantos», relata Armengou. «Hai casos de todo tipo, desde mulleres ás que lles quitaban aos seus fillos recentemente paridas e outros en que están de acordo con que vaian ao internado e cando salguen do cárcere xa non poden recuperalos», engade.
«Esperábase a que as mulleres embarazadas condenadas á morte tivesen o fillo, levábanllo e días despois fusilábana», explica Vinyes.
«Actualmente hai homes e mulleres que aínda viven e non coñecen a súa verdadeira identidade, quen foron os seus pais; algúns lograron recuperar o nome que lles puxeron os seus proxenitores, outros preferiron seguir levando o dos seus pais adoptivos», asegura o historiador Ricard Vinyes.
miércoles, 26 de noviembre de 2008
A INFAMIA DE FRANCO E OS FALANXISTAS
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
5 comentarios:
Sigo lendo:
"A desaparición dos fillos das presas tras os partos practicouse sen escrúpulos. Emilia Girón, irmá dun dos guerrilleiros máis activos da posguerra, O león do Bierzo, foi encarcerada na prisión de Salamanca, onde deu a luz.
«O parto tíveno feliz. Era un neno, eu quería que se chamase Jesús. Quitáronmo para levalo a bautizar, pero non mo devolveron. Xa non o volvín a ver máis. Eu non se quen llo levou. Eu preguntaba e dicíanme que estaba malo. Supoño que un matrimonio que non tivese fillos quedoullo», relatou Emilia.
E máis:
"«A miña nai púxose a berrar, quitáronlle á súa filla»
«Eu recordo que sempre estaba coa miña nai, sempre en brazos ou da man da miña nai. Só separáronnos unha vez, pero foi para separarnos definitivamente», rememorou Teresa Martín.
«Sacáronme do cárcere e, sen que as nais soubéseno, metéronnos a todos os nenos que estabamos no cárcere de Santurrán nun tren. Logo, polo que me contou a miña nai, a ela déronlle unha malleira moi forte e tiveron que encerrala porque se puxo a berrar como unha tola, dicindo que lle quitaron á súa filla», asegurou.
E para rematar:
"Gumersindo de Estella foi capelán da prisión de Torrero. «Non podía soportar o que vía e escribiuno», afirma Vinyes.
Nas súas memorias relata como lles arrebataron os fillos a tres condenadas á morte: «Oín berros desgarradores: '¡Filla miña, non ma quiten! ¡Quéroma levar ao outro mundo!'. Outra exclamaba: '¡Non quero deixar á miña filla con estes verdugos! Matádea comigo, filla da miña alma... que será de ti'. Os gardas intentaban arrincar a viva forza as criaturas do peito e brazos da nais que se defendían».
Buff, ¿Qué decir? Está claro que nuestra historia esta repleta de capítulos avergonzantes, como la historia de cualquier civilización, país, nación, estado, comunidad...etc.
Por un lado sería deseable poder olvidar estos capítulos, para poder así hacer desaparecer las broncas que se suceden en el presente y se sucederán en el futuro, pero por otro lado es comprensible que las víctimas de tremendas injusticias luchen para que la sociedad no olvide el daño que sufrieron, y más cuando existen partidos políticos, agrupaciones etc que amparándose en la libertad de expresión defienden a una dictadura (me da igual cual sea) como modelo de estado.
Difícil, difícil...
A historia non se pode olvidar, e eses 30.000 nenos e nenas que naceron no período da dictadura e foron arrincados das súas nais, co beneplácito do gobervo e, como non, tamen dos responsábeis da igrexa, todavía viven, estan entre nós. Son vítimas, na maioría dos casos sen sabelo, pero a xustiza debe facer pagar aos culpábeis. Estean donde estean.
Os únicos que realmente queren cerrar as feridas son aqueles que teñen algo que ocultar, xa que teñen medo a que a verdade saia a luz, e por ilo teñan que tragar a súa miseria.
Saudos, botávaseche de menos estas semanas.
Publicar un comentario